Je had vast al gemerkt dat er opnieuw activiteit is op de blog.
Voor wie nu denkt dat bijna twee jaar wel erg lang is om een simpele blog te overdenken, te upgraden, te heruitvinden, … je hebt gelijk. Ik heb de voorbije periode dan ook niet gebruikt om aan het blog-concept te werken, maar om aan mezelf te sleutelen.
En dat was helaas nodig…
(foto: www.fernandocoelho.photography/workshops)
Geen taboe
Hoewel ik niemand een uitleg verschuldigd ben, wil ik het bloggen niet beperken tot luchtige gekheid. Dat zou niet eerlijk zijn. Want het leven is niet altijd vrolijk en licht … soms is er ook schaduw. Bij elk van ons… dus ook bij mij.
Er niet over bloggen, zou bijdragen tot iets waar ik een hartsgrondige hekel aan heb, namelijk taboe.
Uiteraard kan ik er voor kiezen om hierna volgend verhaal niet te doen. Maar welk signaal zou ik dan geven? Het zou mijzelf alvast het gevoel geven dat ik iets verzwijg, alsof ik mij schaam.
Ja hoor, hoewel dat nergens voor nodig is, heb ik met gevoelens van schaamte geworsteld. Maar nu is het tijd om die voorgoed aan kant te schuiven.
In tijden waarin nog steeds rode neuzendagen en andere initiatieven nodig zijn om de taboesfeer te doorbreken, wil ik dan ook mijn steentje bijdragen.
En dat je deze post leest, is het resultaat van wikken en wegen en zorgvuldig de consequenties proberen inschatten. Maar uiteindelijk is dat niet mogelijk en kan ik enkel hopen op het beste.
Dus hier gaan we dan…
Angst & paniek
Hoewel ik nu beter weet, gebeurde het naar mijn gevoel van de ene op de andere dag. Plots en zonder waarschuwing.
Angst en paniek overvielen me. Geen aanleiding maar tegelijk niet te stoppen. Eens gestart leek het een voortdurend razende en alles verwoestende storm die een tsunami van gedachte, een tornado van gevoelens en een hele rits fysieke klachten meebracht. Ze deden mij in een mum van tijd veranderden van een positieve, optimistische vrouw vol enthousiasme in dat een bang en kwetsbaar vogeltje.
Zo eentje dat onbedoeld verstrikt is geraakt in de schouw. Opgesloten in een donkere ruimte, wild om zich heen fladderend op zoek naar een uitweg. Steeds weer botsend tegen een muur om vervolgens met nieuwe moed en hoop weer pogend het licht, de vrijheid, te bereiken.* Zo eentje dat met elke poging krachten verliest en de weerbaarheid tegen de duisternis en bijhorend onheilspellende lot voelt afnemen.
Ik hoef jullie niet te vertellen hoe vogeltjes in de schouw eindigen…tenzij ze geholpen worden…
Die hulp liet even op zich wachten. Het was immers snel duidelijk dat ik niet met een burn-out kampte. Maar wat dan wel? Ik deed mijn werk graag en wou niets liever dan terug gewoon functioneren, zowel privé als professioneel maar toch lukte dat niet.
Anders dan bij een burn-out, waar steeds meer mensen de impact van begrijpen, moest ik steeds weer uitleggen wat er aan de hand was zonder echt een duidelijk diagnose.
De oorzaak
Na lang zoeken, van hot naar her lopen, zaken als ademhalingsoefeningen en EMDR proberen, bleek dat er weldegelijk een uitlokkende factor was voor mijn paniek. Die ondingen die hormonen heten en nuttig schijnen te zijn -maar door veel vrouwen verfoeid worden- zorgde voor een sterk chemisch proces in de hersenen en diverse, ongekende en onverklaarbare fysieke “sensaties”. Dat alles in combinatie met mijn karakter en aanleg (als kind/tiener kampte ik onder meer met smetvrees en OCD) maakte dat ik ten prooi was gevallen aan een angst-/paniekstoornis.
De loutere oorzaak wegnemen bleek niet voldoende om de opgelopen schade te herstellen. Het kwaad was geschied.
Door veelvuldig paniekaanvallen te krijgen op diverse plaatsen, was het rijtje van plaatsen die ik vermeed (winkel, restaurants, alleen thuis, sociale situaties,…) bijzonder lang geworden. Ik had ook angst voor de angst en dat is tricky one want laat dat nu net een “self fulilling prophecy” zijn..want angst voor de angst geeft/zorgt dus voor angst. Daarenboven was ik tijdens een paniekaanval vaak misselijk, dus ook een braakfobie werd een deel van mijn leven.
Ik mocht dus aan de bak om een hele rits issues die bij de stoornis hoorde aan te pakken.
De oplossing
Voor wie geen paniekstoornis heeft, lijkt het eenvoudig: overtuig gewoon jezelf dat er niets is om angst voor te hebben. Zo eenvoudig is het echter niet. Sneller dan eender welke aannemer hebben je hersenen immers een autostrade tussen een plaats, een ervaring en het opkomen van paniek aangelegd. En anders dan in België is dat een behoorlijk stevige autostrade daar vanboven, eentje zonder file.
Gelukkig stond ik er niet alleen voor. De juiste professionele begeleiding deed wonderen maar ook de onvoorwaardelijke steun van familie en vrienden en collega’s, die mij van aan de zijlijn aanmoedigden en mee successen vierden, was onmisbaar en daar ben ik hen dan ook onbeschrijfelijk dankbaar voor.
Het vechten tegen een gekende vijand is al iets makkelijker maar simpel was het niet. Of beter gezegd is het niet…ik heb verdorie hard moeten werken maar ik ben er nog niet en ik zal daarenboven altijd vatbaar blijven voor dergelijke zaken.
Stand van zaken
Of ik de oude word? Ik denk het niet…
Of ik beter word? Wees maar zeker… letterlijk… ik ga voor een verbeterde versie, een 2.0 en ik weet nu dat bange vogeltjes met de juist hulp weer kunnen en zullen vliegen.
Laat dit verhaal een oproep zijn om taboes te doorbreken…
Laat dit verhaal een oproep zijn voor iedereen die iemand kent met psychische problemen…wees er voor hen, luister en steun hen, want dat verricht wonderen…ook al zie je dat niet onmiddellijk.
Maar misschien nog belangrijker, laat dit verhaal een oproep zijn aan alle bange vogeltjes om te blijven geloven dat schaduw enkel mogelijk is op plaatsen waar licht is…of zoals het meermaals mooi bezongen werd…it’s always darkest before the dawn.
*Vraag mijn schoonmama maar eens vragen welke ravage zo een vogel,meer bepaald een kauw, in huis kan aanrichten
N.b.: ik onthou mij bewust van een te medisch relaas. Aarzel niet om mij te contacteren, moest je vragen hebben of je eigen verhaal gewoon kwijt wil.
06/09/2018 at 21:05
Goed stuk! Angst en paniek(aanvallen) zijn zo naar en dan praat ik uit ervaring. Het komt soms uit het niets, zonder een echt verklaarbare reden en het kan je leven zo ontzettend in de war schoppen. Daarnaast zijn de paniekaanvallen ook letterlijk vermoeiend en ben ik soms nog dagen kapot na zo’n “aanval”. Ik ben echter net als jij positief dat het beter zal gaan in de toekomst en het feit dat je het zo naar buiten brengt, zodat de buitenwereld met een beetje begrip ook een stukje kan bijdragen aan herstel, is mooi 🙂
06/09/2018 at 21:26
Dank je voor je reactie en de mooie woorden.
Fijn dat ook jij ervoor durft uitkomen dat paniek in jouw leven is.
Met jouw ingesteldheid die ik hier lees ben ik er zeker van dat het je lukt om terug te slaan en je leven niet te laten leiden door paniek. En als het eens een keertje minder gaat is het maar zo, niets om beschaamd over te zijn.
You go girl!
06/09/2018 at 21:43
Dank je wel voor je lieve woorden 🙂 Oh en bij deze heb je er een volger bij!
21/08/2018 at 22:27
Wat dapper dat je dit zo open neerzet. Ik probeer ook steeds meer taboes te doorbreken en open te zijn op mijn blog over dingen waar ik tegenaan loop of tegenaan gelopen ben in het verleden. Ik ben er wat dat betreft nog niet, maar het delen van jouw verhaal inspireert me wel heel erg hierin.
21/08/2018 at 23:04
Dank voor de mooie woorden.
20/08/2018 at 22:07
Heftig! Kost inderdaad heel veel tijd maar fijn dat het weer beter met je gaat. Sterkte!
20/08/2018 at 06:42
Wat naar dat je zo’n zware periode achter de rug hebt, maar ik lees ook veel kracht en optimisme in je post! Fijn dat je er weer bent.
20/08/2018 at 09:38
Dank je
19/08/2018 at 19:30
Heel fijn dat je zo open en kwetsbaar durft te zijn… in een maatschappij waar alles zo ‘perfect’ moet lijken, hebben we dit soort ECHTE tegengeluiden nodig.
Succes!
19/08/2018 at 21:33
Dank je!
19/08/2018 at 18:05
Angst is zo iets moeilijks en lastigs. Fijn dat het beter met je gaat!
19/08/2018 at 15:44
Het is een hele weg die je bewandelt maar je zal er sterker uit komen!
19/08/2018 at 13:32
Wat knap en goed dat je dit deelt! Fijn ook om te lezen dat het nu weer de goede kant op gaat en dat je hulp hebt gezocht.
19/08/2018 at 11:14
Dapper dat je dit verhaal deelt. Om verder taboes te doorbreken, moeten er meer zo naar buiten durven treden. Het is voor buitenstaanders ook niet of maar heel moeilijk te begrijpen en te herkennen als iemand aan een psychische kwaal lijdt. Aan de buitenkant is immers niets te zien en van de innerlijke strijd hebben wij totaal geen weet. Goed om te lezen dat je eindelijk ook weet wat er is en dat je, samen met de juiste hulp, er weer bovenop weet te krabbelen. Courage!
19/08/2018 at 11:28
Dank je!
19/08/2018 at 10:36
Wat knap dat je dit verhaal wil delen met ons! Hopelijk ga je in de goede richting en kan je in die richting blijven gaan, al is het een verhaal met vallen en opstaan! 🙂
19/08/2018 at 10:44
Dank je. Het gaat de goede richting uit en we blijven vechten he 😉